Kredziarz - C.J. Tudor

Tytuł: Kredziarz

Autor: C.J. Tudor

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 384

„Kredziasz” to debiut C. J. Tudor, ale od pierwszych stron książki, aż trudno uwierzyć, że to pierwsza powieść tej autorki.

Mamy rok 1986, grupa przyjaciół spędza wakacje na nic nie robieniu, odpoczywają, nudzą się i marnują swój czas. Niespodziewanie do małego miasta przyjeżdża wesołe miasteczko, które nagle staje się wielką atrakcją przyciągającą uwagę wszystkich mieszkańców w tym również znudzonych nastolatków. Właśnie w tym miejscu dochodzi do wypadku, który połączy ze sobą lody kilku bohaterów: tytułowego Kredziarza, nauczyciela oraz głównego bohatera powieści Eddiego.

Autorka stworzyła powieść, której akcja przeplata się ze sobą w dwóch płaszczyznach. Poznajemy przeszłość i teraźniejszość, dowiadujemy się co wydarzyło się wiele lat temu i doprowadziło Eddiego do obecnego stanu w którym jego życie to jedna, pochłaniająca ciemność. Mężczyzna prowadzi prywatne śledztwo, jedno ono nie doprowadza go do niczego, a pozostawia tylko coraz więcej pytań. Brak odpowiedzi zatruwa umysł Eddiego, który popada w swojego rodzaju obłęd. Ponure i zimne miasteczko wpływa na przygnębienie bohatera, który stara sam dopowiedzieć sobie pewne nieznane mu fakty. Czytelnik razem z bohaterem stara się odkryć prawdę, pozwala wodzić się za nos i podąża fałszywym tropem.

„Kredziarz” to książka, która intrygująca opowieść o ludziach, którzy dokonali złych wyborów, podjęli jedną decyzję, która pociągnęła za sobą lawinę kolejnych. Bohaterowie przedstawieni w powieści wydają się zwyczajni, ale ich relacje budują tę historię czyniąc ją niezwykłą. Mrok wypełnia tę powieść, ludzie którzy w niej występują przesiąknięci są tajemnicami, smutkiem i jakimś złem, które stara się z nich wydostać od dłuższego czasu.

Styl jakim posługuję się autorka jest prosty, ale to nie jest minus, przeciwnie dzięki temu poznajemy konkrety, nie czytamy rozległych opisów, które w tej historii są zbędne i niepotrzebne. Fabuła pędzi do przodu, a czytelnik daje się porwać w niezwykłą podróż po stadiach ludzkiej psychiki, która zostaje osnuta zemstą.

„Kredziarz” to bardzo udany debiut, który zachwyci miłośników kryminałów i powieści trzymających a napięciu.

Pasażerka - Lisa Lutz

Tytuł: Pasażerka

Autor: Lisa Lutz

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 416

„Pasażerka” to najnowsza powieść Lisy Lutz, znanej czytelnikom z serii książek o prywatnych detektywach.

Tanyia Dubois miała męża Franka, który zmarł nagle w skutek wypadku. Spanikowana kobieta zamiast zadzwonić po odpowiednie służby, decyduje się na ucieczkę z domu.  Ma wrażenie, że jeśli wezwałaby policja automatycznie zostałaby uznana za podejrzaną, a jej przeszłość skierowałaby wszystkie oskarżenia właśnie na nią.  Tanyia stara się zmienić swój wygląd i zacząć żyć pod innym nazwiskiem, ale ucieczka nie okazuje się tak prosta.

 „Pasażerka” to thriller psychologiczny, a cała akcja ma miejsce podczas ucieczki głównej bohaterki. Kobieta przemieszcza się i cały czas planuje jakie miejsce odwiedzić w następnej kolejności i jak zatrzeć za sobą wszelkie ślady. Autorka nie zwalnia i powieść naprawdę wciąga, ponieważ losy bohaterki intrygują i trzymają w napięciu. Cały czas coś się dzieję, niepokój i strach bohaterki przenosi się na czytelnika, który zastanawia się co wydarzyło się w życiu kobieta, że ta teraz tak bardzo się boi.

Najbardziej z całej powieści zaciekawia tajemnica z przeszłości głównej bohaterki. Czytając cały czas zastanawiałam się jaką zagadkę kryję Tanya, co zrobiła, że musi uciekać, dlaczego przyjęła obcą tożsamość, by żyć w spokoju. Prawdę poznajemy na samym końcu, więc trzeba być bardzo cierpliwym i wytrzymać ciekawość.

„Pasażerka” to powieść, która intryguje i wywołuje emocje.  Jestem pewna, że spodoba się miłośnikom thrillerów.

Niedyskretnik - Therese Oneill

Tytuł: Niedyskretnik

Autor: Therese Oneill

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 320

Życie ludzi w dawnych czasach to interesujący temat, dzięki Therese Oneill czytelnicy mają okazję poznać jak żyły kobiety w epoce wiktoriańskiej. „Niedyskretnik” to fantastyczna książka, która porusza tematy intrygujące, zabawne czy też intymne. Autorka w zabawny, pełen dystansu sposób wyjaśnia wiele kwestii i odpowiada na najbardziej dociekliwe pytania, sprawiając, że jej książkę czyta się niezwykle przyjemnie.

Podczas czytania nie sposób nie pomyśleć o tym, jak dobrze żyje się nam w obecnych czasach w porównaniu do tego z czym musiały zmagać się kobiety w XIX wieku. Myślę, że autorka chciała przede wszystkim pokazać swoim czytelnikom, że to co pokazują nam romantyczne filmy czy też romanse historyczne to niekoniecznie prawda i ma niewiele wspólnego z tym, jak żyło się w czasach epoki wiktoriańskiej w rzeczywistości. Książka bez skrupułów obnaża prawdę i ukazuje, jak wyglądało życie kobiet.

Autorka nie snuje fantazji, opiera się o porządną literaturę i wykorzystuje fakty, a nie fikcję. „Niedyskretnik” wywołuje śmiech i bawi, ale budzi też podziw do płci pięknej, która jakoś radziła sobie z życiem w tak trudnych warunkach. O ile łatwiej mają współczesne kobiety. Lektura opatrzona jest ilustracjami, które są miłym dodatkiem do fantastycznej treści.  

Każdy kto jest zainteresowany epoką wiktoriańską, komu bliska jest historia kobiet lub też po prostu ma ochotę przeczytać zabawną, ale przepełnioną ciekawymi informacjami książkę polecam „niedyskretnik”. Jestem przekonana, że po lekturze tej książki, każdy doceni to co posiada i w jakich czasach przyszło mu żyć.

Mów do mnie - Sonia Belasco

Tytuł: Mów do mnie

Autor: Sonia Belasco

Wydawnictwo: HarperCollins Polska

Liczba stron: 240

Matka Melanie była artystką, swoje życie poświęciła dzieciom i szkole w której uczyła. Kobieta była uwielbiana przez wszystkich, którzy ją znali. Nikt nie spodziewał się, że diagnoza będzie oznaczała wyrok śmierci. Carlos by najlepszym przyjacielem Damona. Jego pasją była fotografia, nie potrafił wyobrazić sobie życia bez robienia zdjęć. Nieoczekiwanie chłopak odebrał sobie życie. Oba te wydarzenia zaskoczyły wszystkich, a najbardziej najbliższe osoby zmarłych. 

Melanie i Damon muszą poradzić sobie z życiem bez osób, które były dla nich wszystkim. Codzienność okazuje się trudniejsza, gdy znikają ludzie których się kochało. Żałoba trwa, a życie biegnie dalej, nie można zatrzymywać się i stać w miejscu. Strata jest bolesna, a zrozumieć osobę w żałobie jest w stanie tylko ten kto sam przechodzi lub przeszedł przez coś podobnego. Bohaterowie powieści mają podobne doświadczenia, jedno przypadkowe spotkanie, a później kolejne wydarzenia w szkole sprawiają, ze tych dwoje ma okazje poznać się, porozmawiać i stać się dla siebie wsparciem.

Powieść skupia się na emocjach i budzi wiele uczuć. Nie ma tutaj szybkich zwrotów akcji, bo nie są one potrzebne, by przekazać sens tej historii. Bohaterowie odczuwają wiele od smutku zaczynając na złości kończąc. Próbują poradzić sobie ze stratą, poczuciem osamotnienia, pustką i wielkim żalem, który gromadził się w nich od dnia śmierci bliskich osób. Książka opowiada o nastolatkach, ale myślę, że każdy w obliczu straty czuje się podobnie niezależnie od wieku, więc można stwierdzić, że jest to powieść uniwersalna.      

Losy bohaterów poznajemy bezpośrednio od nich. Autorka stosuję narracje pierwszoosobową, a rozdziały z perspektywy Melanie i Damon przeplatają się ze sobą. Książka wciąga, a że stron jest niewiele, ponieważ zaledwie dwieście trzydzieści, czyta się ją błyskawicznie w jeden wieczór.

„Mów do mnie” to ciepła, pełna melancholii i uczuć opowieść o życiu i śmierci, o osobach, które muszą poradzić sobie z bólem po stracie i nauczyć się funkcjonować bez bliskich. To książka dla osób, które chcą się wzruszyć i przeczytać mądrą opowieść. Polecam!

Do zobaczenia w kosmosie - Jack Cheng

Tytuł: Do zobaczenia w kosmosie

Autor: Jack Cheng

Wydawnictwo: YA!

Liczba stron: 320

Jedenastoletni Alex nie ma łatwego życia, jego ojciec nie żyje, matka walczy z ciągłym poczuciem smutku, brat mieszka daleko. Chłopiec byłby zupełnie sam gdyby nie jego przyjaciel, szczeniaczek  Carl Sagan. Wielką pasją Alexa jest astronomia, a celem jaki sobie postawił jest wysłanie w kosmos Ipada na którym dokładnie i sumiennie nagrywa relację z życia tutaj, na naszej planecie. Pewnego dnia chłopcu udaje się pojechać na festiwal, gdzie poznaję takich samych jak on pasjonatów astronomii, kosmosu i podróży pozaziemskich. Od tamtego dnia życie chłopca zmienia się rozpoczyna on wielką podróż podczas której zagłębia się jeszcze mocniej w swoim hobby oraz szuka śladów taty.

Alex to wyjątkowe dziecko, wychowuję się tak naprawdę zupełnie sam, ale nie można odmówić mu bycia odpowiedzialnym i zaradnym. Dba o swoją mamę tak jak tylko może, gotuje dla niej, troszczy się o nią, jest ciągle obok. Podczas czytania czytelnik zaczyna współczuć chłopcu i pałać do niego coraz cieplejszymi uczuciami. Nie sposób nie przejąć się dzieckiem, które zostało pozostawione samotnie i radzi sobie świetnie, ale przecież od troszczenia się i opieki są dorośli. Miłość Alexa do rakiet, kosmosu i astronomii rozczula i wywołuje uśmiech, chłopiec z nieskrywaną radością i zachwytem porównuje nawet najzwyklejsze czynności do tych wykonywanych na stacji kosmicznej.

Niezwykle oryginalny jest sam zapis książki. Każdy rozdział to nic innego jak nagranie z Ipoda chłopca. Chyba nie ma lepszego sposobu, by poznać bohatera niż czytanie jego wiadomości głosowych w których odkrywa się całkowicie i mówi o swoich marzeniach, pasjach, radościach i smutkach.

Myślę, że książka została napisana z myślą o nastolatkach, ale jestem przekonana, że spodoba się również starszym czytelnikom. Powieść porusza ważne tematy takie jak rodzina, prawidłowe funkcjonowanie z bliskimi, samotność małego dziecka oraz nawiązywanie się przyjaźni i spełnianie marzeń. Lektura uczy, że nawet najdziwniejsze i najtrudniejsze do spełnienia marzenie nie jest niemożliwe do realizacji, a cierpliwość i wytrwałość mogą zdziałać cuda.

"Zośka" - moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej - Dorota Majewska, Aleksandra Prykowska-Malec

Tytuł: "Zośka" - moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej

Autor: Dorota Majewska, Aleksandra Prykowska-Malec

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 288

Każdy ktoś choć trochę interesuję się historią polski oraz literaturą musi znać Tadeusza Zawadzkiego o znanym pseudonimie „Zośka”, bohatera książki „Kamienie na szaniec” oraz jego niemniej zasłużonych przyjaciół Jana Bytnara PS. „Rudy” i Macieja Dawidowskiego ps. „Alek”. Wiemy o nich dużo, co jakiś czas pojawiają się kolejne wspomnienia o tych bohaterskich chłopakach. Tym razem głos zabrała Hala Glińska, przyjaciółka oraz partnerska Zośki z tych trudnych czasów, okresu drugiej wojny światowej. Kobieta po latach postanowiła opowiedzieć i podzielić się z czytelnikami swoimi najcenniejszymi wspomnieniami.

"Zośka - moja wielka miłość. Wspomnienia Hali Glińskiej" bo taki tytuł nosi wydana książka, to z pewnością opowieść o miłości i przyjaźni, o bohaterstwie, ale też codzienności tak normalnej jak to tylko możliwe, o ile w czasie wojny cokolwiek może być normalne. Jest to opowieść o wojnie, ludziach i miejscach, ale najwięcej jest tutaj emocji, tych najprawdziwszych, nieskrywanych i szczerych.

Książka przedstawia losy dwóch osób, które poznały i pokochały się w trudnych, pełnych bólu czasach. Ich miłość choć wielka i prawdziwa nie miała szans przetrwać. Nie wtedy, gdy każdy dzień był darem i cudem, a liczyło się tylko przetrwanie. Nie sposób nie zachwycić się ich miłością, uczuciem które łączyło tych dwoje. Z opowieści kobiety snuje się obraz młodego, odważnego, bohaterskiego mężczyzny, takiego go zapamiętała i pewnie pamiętała do samego końca. Minęło tyle lat, a w jej wspomnieniach Zośka jest jak żywy nadal tryskający energią, radością, dzielący się uśmiechem ze wszystkimi, pełen miłości do świata, ludzi, do swojej ojczyzny i do niej do Hali.

Lektura opatrzona jest zdjęciami. Czytelnik ma okazję zapatrzeć się w prywatne zdjęcia Tadeusza wykonane przez Halę, ale też zobaczyć fotografię na których jest sama Glińska. Oprawa książki jest piękna tak jak sama okładka z której bije życie, miłość i coś czego nie można stracić i zapomnieć nawet mimo upływu ponad siedemdziesięciu lat.

Głęboka próżnia - Alexandra Duncan

Tytuł: Głęboka próżnia

Autor: Alexandra Duncan

Wydawnictwo: YA!

Liczba stron: 500

„Głęboka próżnia” to kontynuacja bardzo dobrze przyjętej książki autorstwa Alexandry Duncan pt. „Ocalona”.  Bardzo często drugie tomy okazują się gorsze od tych, które rozpoczynały serię, jednak w tym wypadku zdecydowanie to nie miało miejsca.

W tej części czytelnicy będą mogli lepiej poznać Miyole, która była wychowanką Avy. Dziewczyna opiekowała się nią, ale teraz ta dorosła i może sama wziąć się za swoje życie. Zostaje jedną z osób, które będą pracować na stacji badawczej, wydaje się że nie może być lepiej, jej marzenia stają się rzeczywistością, jednak coś się komplikuje. Miyole czuje się samotna i opuszczona. Nie potrafi włączyć się do grupy osób z którymi pracuje, trudno jej zaakceptować ten stan rzeczy, ale to nie najtrudniejsze z czym przyszło się jej zmierzyć.  Poznaje Cassie, która cudem przeżyła atak piratów, teraz ta ma jeden cel, chce uratować swojego brata, a pomóc ma jej właśnie Miyole. Tylko czy dziewczyna odważy się na takie ryzyko?

Nowa bohaterka jest zupełnie inna niż Ava do której przyzwyczaili się czytelnicy tomu pierwszego. Miyole ma wiele sekretów i tajemnic, ma również interesującą osobowość, dzięki czemu lektura „głębokiej próżni” staje się czystą przyjemnością. Sam świat, który stworzyła autorka daje się poznać z zupełnie innej strony. Tym razem poznamy kosmos co bezpośrednio wiąże się z tytułem powieści.

Styl autorki nie zmienił się, nadal jest lekki i przyjemny dla czytelnika. Powieść spodoba się nie tylko młodszym, ale też starszym odbiorcom, którzy zdecydują się po nią sięgnąć. Drugi tom serii jest lepszy niż „Ocalona” jeśli pojawi się kolejna część z tej serii to jestem przekonana, że będzie jeszcze ciekawsza, wciągająca i intrygująca, a bohaterowie urzekną nas od pierwszych stron.

„Głęboka próżnia” to niesamowita książka, godna następczyni „Ocalonej”, która z pewnością oczaruje fanów kosmosu oraz fantastyki.